Włodzimierz Łoziński (aktor)

---

Życiorys

Pochodził z rodziny łemkowskiej, zamieszkującej region Podkarpacia. Jego rodzicami byli Dionizy i Katarzyna, a właściwe nazwisko brzmiało Łohaza. Dziadek ze strony matki, Harasym Gromosiak, był aktywnym działaczem łemkowskim, a także jednym z twórców Związku Walki Zbrojnej w Krynicy. Niestety, młodszy brat Włodzimierza, Sławomir, oraz jego wujek Harasym, zostali tragicznie rozstrzelani w 1940 roku na Wzgórzach Krzesławickich, niedaleko Krakowa.

Włodzimierz Łohaza ukończył szkołę średnią w Nowym Sączu, a następnie kształcił się w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (PIST) w Warszawie. Po zakończeniu nauki zadebiutował na scenach warszawskich teatrów, w tym w Teatrze Kameralnym oraz Teatrze Malickiej. Jego pierwszą rolą filmową, która miała miejsce w 1937 roku, była postać Wasyla, syna Prokopa w ekranizacji powieści „Znachor”. Wkrótce po tym przyjął artystyczne imię Włodzimierz Łoziński, argumentując, że brzmi ono lepiej niż Łohaza.

W kolejnych latach wcielił się w postać Mietka Mossakowskiego w filmie „Dziewczęta z Nowolipek”, a w 1938 roku zagrał w takich produkcjach jak „Profesor Wilczur”, „Gehenna” oraz „Druga młodość”. Niestety, jego ostatnia rola, górnika Walerka w filmie „Czarne diamenty” w reżyserii Jerzego Gabryelskiego, nigdy nie trafiła na ekrany z powodu wybuchu II wojny światowej. Poza działalnością aktorską, Włodzimierz odniósł sukces jako narciarz i zdobył tytuł mistrza Polski w zawodach juniorów.

W trakcie drugiej wojny światowej aktywnie uczestniczył w obronie Warszawy. Po zakończeniu walk, osiedlił się w Krynicy, gdzie w 1940 roku poślubił Olgę Kurejówną, a następnie objął stanowisko dyrektora w spółdzielni rolniczej. Niestety, we wrześniu 1942 roku został aresztowany przez Niemców, oskarżony o działalność konspiracyjną i trafił do więzienia w Tarnowie. 28 stycznia 1943 roku został deportowany do Auschwitz-Birkenau, gdzie otrzymał numer obozowy 95860. W obozie przeszedł brutalne eksperymenty pseudo-medyczne, ale dzięki interwencji jednego z lekarzy, został zwolniony w kwietniu 1943 roku.

Po wyjściu na wolność, udał się do Lwowa, jednakże jego obecność w tym mieście została szybko wykryta przez gestapo. W obawie przed ponownym aresztowaniem, we wrześniu 1943 roku wstąpił do formacji SS Galizien. 13 lipca 1944 roku brał udział w bitwie pod Brodami, która zakończyła się klęską jego oddziału. W większości przypadków, wszyscy członkowie zostali wzięci do niewoli przez Armię Sowiecką.

Po zakończeniu działań wojennych, Włodzimierz Łoziński trafił do obozu nr 20 NKWD w Stalinogorsku, a następnie do więzienia w Szybotowie. Tam zajął się organizowaniem chóru obozowego oraz pracą w szpitalu. Był zmuszony symulować choroby, aby uniknąć ciężkich robót, a także relacjonować współwięźniom opowieści o przedwojennym kinie. Wówczas posługiwał się nazwiskiem „Włodzimierz Łagoza”. W sierpniu 1948 roku został przekazany do centralnego więzienia w Irkucku, gdzie skazano go na sześć lat przymusowej zsyłki.

W wyniku przymusowych prac w cegielni nad Angarą, z czasem awansował na stanowisko kierownika. Po odbyciu kary, nie wiadomo, gdzie dokładnie się osiedlił, jednak w 1950 roku po raz kolejny ożenił się, tym razem z Polką Eugenią Kozak, a w 1952 roku na świat przyszły ich bliźniaki, Piotr i Paweł. W 1957 roku rodzina Łohazów opuściła Irkuck, przenosząc się najpierw do Lwowa, a następnie do Kałusza. Krótko po przybyciu, Włodzimierz próbował uzyskać repatriację do Polski, jednak jego prośba spotkała się z odmową ze strony władz PRL.

Włodzimierz Łoziński zmarł 2 maja 1959 roku na skutek zawału serca. Został pochowany na cmentarzu żydowskim w Kałuszu.

---

Oceń: Włodzimierz Łoziński (aktor)

---